Fyrir liggur að afnotagjöld Ríkisútvarpsins hafa verið ákveðin sem föst krónutala án tillits til notkunar hvers viðtakanda þjónustunnar enda verður slíkri mælingu vart komið við að óbreyttu. Gjaldtakan hefur þannig ekki verið framkvæmd á grundvelli raunverulegrar notkunar eða veittrar þjónustu. Hins vegar hefur gjaldtakan verið bundin við þá sem hafa tæki og aðstöðu til að veita þjónustunni viðtöku, þ.e. að móttaka dagskrá útvarps eða sjónvarps. Þá er óumdeilt að afnotagjöld hafa hvorki nægt ein og sér, né hefur þeim hingað til verið ætlað að nægja, til fjármögnunar á kostnaði við rekstur stofnunarinnar. Hafa tekjur af birtingu auglýsinga í útvarpi og sjónvarpi, kostun o.fl. komið þar til viðbótar. Þá liggur og fyrir að afnotagjöldunum er ekki ætlað neitt annað hlutverk en að standa að hluta straum af kostnaði við rekstur Ríkisútvarpsins.
Að þessu virtu er það niðurstaða dómsins að slík tengsl séu á milli skyldu til að greiða afnotagjaldið og fjárhæðar þess annars vegar og hins vegar þeirrar þjónustu, sem Ríkisútvarpið veitir hverjum gjaldanda að afnotagjöldin teljist þjónustugjöld en ekki skattar.
Að því gættu verða 12. gr. laga nr. 122/2000 og ákvæði V til bráðabirgða í lögum nr. 6/2007 taldar fullnægjandi heimildir til innheimtu útvarpsgjalds stefnda og verður ekki fallist á það með stefnanda að 2. málsliður ákvæðisins, um að ráðherra staðfesti útvarpsgjald, að fengnum tillögum útvarpsstjóra, teljist eins og hér háttar of víðtækt framsal löggjafarvalds sem brjóti í bága við stjórnarskrá. Samkvæmt þessu og þar sem ekki er á því byggt af hálfu stefnanda að hún hafi átt rétt á afslætti á útvarpsgjöldunum, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga nr. 122/2000 um útvarpsgjald og innheimtu þess, eða að hún hafi greitt hærra gjald en aðrir gjaldendur, verður stefndi sýknaður af endurgreiðslukröfu stefnanda.
Að þessu virtu er það niðurstaða dómsins að slík tengsl séu á milli skyldu til að greiða afnotagjaldið og fjárhæðar þess annars vegar og hins vegar þeirrar þjónustu, sem Ríkisútvarpið veitir hverjum gjaldanda að afnotagjöldin teljist þjónustugjöld en ekki skattar.
Að því gættu verða 12. gr. laga nr. 122/2000 og ákvæði V til bráðabirgða í lögum nr. 6/2007 taldar fullnægjandi heimildir til innheimtu útvarpsgjalds stefnda og verður ekki fallist á það með stefnanda að 2. málsliður ákvæðisins, um að ráðherra staðfesti útvarpsgjald, að fengnum tillögum útvarpsstjóra, teljist eins og hér háttar of víðtækt framsal löggjafarvalds sem brjóti í bága við stjórnarskrá. Samkvæmt þessu og þar sem ekki er á því byggt af hálfu stefnanda að hún hafi átt rétt á afslætti á útvarpsgjöldunum, sbr. 1. mgr. 12. gr. laga nr. 122/2000 um útvarpsgjald og innheimtu þess, eða að hún hafi greitt hærra gjald en aðrir gjaldendur, verður stefndi sýknaður af endurgreiðslukröfu stefnanda.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli