Aðild (undirritun) og fullgilding alþjóðasamþykkta og samninga.
Hafi undirritun alþjóðasamnings ekki þau lögáhrif að með henni teljist ríkið hafa samþykkt samninginn og sé bundið við hann að þjóðarétti, þarf að fullgilda samninginn.
Fullgilding er gjarnan áskilin í samningum, og felst þá ekki samþykki í undirrituninni sjálfri. Hún gefur þá eingöngu til kynna að samningamenn hafi orðið ásáttir um texta samningsins og muni leggja hann fyrir ríkisstjórnir sínar, þjóðþing eða þjóðhöfðingja, til frekari athugunar og hugsanlega fullgildingar.
Algengast er að samningar taki ekki gildi fyrr en þeir hafa verið fullgiltir, en með fullgildingu samþykkja stjórnvöld ríkis ákvæði samnings og eru frá þeim tíma bundin við hann. Að fullgildingu í stjórnlagalegri merkingu lokinni er fullgildingarskjal afhent til vörslu eða aðilar skiptast á slíkum skjölum – er þetta nefnt hinn þjóðréttarlegi þáttur fullgildingarinnar.
Þegjandi fullgilding hefur það verið kallað ef ríki hefur hafið framkvæmd samnings án þess að fullgilda hann formlega.
Að mestu byggt á bls. 158-160 í riti Gunnars G. Schram, Ágrip af þjóðarétti frá 1986.
Engin ummæli:
Skrifa ummæli